ما و اونها+۸ مارس

لیبی – بحرین –تونس-مصر-یمن-عربستان-ایران و...کلی کشور که شاید مردم دنیا در روز چند بار اسمشون رو می شنوند یا می خوانند.

تفاوتی بین ما و مردم این کشورها و دنیایی که در نظاره نام های این کشورهاست وجود دارد؟؟؟!

انسانها(یعنی ما آدمها)به خوردن نوشیدن خوابیدن نیازمندیم تا زنده بمونیم به کنار هم زندگی کردن نیازمندیم تا هم بتونیم خودمون رو حفظ کنیم و هم بتونیم بشناسیم به ارج اجتماعی نیازمندیم تا جایگاه خودمون رو بدونیم و ظرفیتهای خودمون رو بروز بدیم به تکامل و رشد نیازمندیم و ...همه اینها نیازهای فطری ماست که در درون هر آدمی نهفته است .

آدما قدیما فقط برای خوردن و نوشیدن و خوابیدن(در کا نیازهای اولیه)می جنگیدند بعدها برای بقای نسل هاشون و ...تا امروز روز انسانها به مرحله ای رسیدن که برای تکامل خود تلاش می کنند اونها سعی می کنند رو به جلو باشند رو به بالا ....اما هنوز آدمایی هستند که به اون مرحله نرسیدن و تازه رسیدن به اینجا که باید برای آزادی هاشون بجگند باید برای انسانیت خود بجنگند باید برای رفاه و آسایششون بجنگند باید بجگند تا بفهمونند که آهای ما انسانیم ....ما هم انسانیم .... ما باید آزاد باشیم ما نیازمندیم که آزاد باشیم

تفاوت ما با مصری ها تونسی ها و ... اینه که ما یک بار برای آزادی جنگیدیم یک بار برای رفتیم تا آزادی رو در تفکرات و ایدئولوژی های گروهی بجوییم....  ولی اونها این راه رو نرفتن اونا  می خوان برن و مصمم تر از ما هستند ما هنوز می ترسیم از تجربه های تلخی که داشتیم و ماهنوز نتونستیم انسان رو انسان ببینیم و همیشه دنبال فراانسانهایی هستیم که باید ما رو از فلاکت نجات بدن ما چنان می ترسیم که اعتماد به نفس نداریم بپذیریم فراانسانها رو جامعه انسانها (یعنی مردم)می سازند تک تک ما انسانهایی هستیم که از هر ابر انسانی کم نداره و در کل قدرتی داریم فراتر از هر موجود واقعی و خیالی ...ما باور نداریم ... ما انسان رو باور نداریم

8 مارس روز جهانی زن

شاید گفتن این جمله که زنها هم انسانها هستند برای حمایت از این روز 100 ساله(البته حرکت زنان برای احقاق حقشون بیشتر ازاینهاست) کافی باشد مخصوصا گفتن این جمله در همین کشورهایی که بالا بهشون اشاره کردم بیشتر و بیشتر می تونه به  وضعیت زنان کمک کنه

حالا اگه بی خیال بگیه کشورها بشیم و فقط و فقط به وضعیت زنان به بهانه این روز در ایران بپردازم باید بگم که "افتضاح" شاید کلمه باشه که یک میانه رو و محافظه کار واقع بین و عادل انسان مدار می تونه بیان کنه

وقتی نگاهی به خشونت علیه زنان در کشورمون می کنی وقتی نگاهی به آزاریهایی می کنی که  روزانه علیه زنان اعمال میشه وقتی نگاهی به نگاه به زن در کشور می کنی هم خجالت می کشی هم شرم میکنی ....شاید تنها چیزی که برای کم شدن این شرم ها و برای این که بتونی خودتو التیام ببخشی می گی اینه که :"اینجا ایران است !" چه کسی اینجا کتک نخورده؟ به چه کسی فحاشی نشده؟ چه کسی به طور عریان مورد آزارو اذیت قرار نگرفته ؟ چه کسی شکنجه نشده ؟ چی کسی به خاطر جنسیتش (چیزی که در اختیار خودش نیست) مورد توهین قرار نگرفته؟

شاید در روز زن به جای جشن گرفتن این روز , باید عزا گرفت برای زنان و دختران کشورمون ! باید نشست و گریه کرد که انسانیت رو به کدام سو برده ایم که گروهی از هم نوعانمون باید ثابت کنند که انسان هستند... ما واقعا کجا ایستاده ایم؟

پ.ن:راستی در این صد سال زنها توانستن تا حدودی بر جوامع مرد سالانه غالب بیان ولی در کشورهایی همچون کشور ما این کار به مراتب کمتر از کشورهای پیشرفته تر است ولی به تمام زنان و دختران شجاع کشورم که برای تساوی مبارزه می کنند این روز رو تبریک می گم